Spektakel in Sluiskil

Wat een fantastische dag in Sluiskil! Wie had dat ooit gedacht, dat je in zo’n lelijke omgeving zulke gelukkige momenten kan beleven! Sluiskil is een dorpje in het zuidelijke Zeeuws-Vlaanderen, omgeven door lelijke haven industrie. In de schaduw van het monsterlijke Hotel Sluiskil (zelden zo’n blokkendoos gezien) lag het buurthuis, alwaar we om half elf in de ochtend zeer hartelijk werden ontvangen met een kopje koffie.

Na wat babbelen werd het tijd om de klarinet uit te pakken en om elf uur zaten we op het podium voor een korte repetitie. We hadden behoorlijk wat tijdelijke krachten in het orkest zitten, omdat enkele mensen ziek waren of op het laatste moment ineens met het orkest gestopt waren (twee hoornisten). We hadden ook een externe professionele trompettist ingehuurd, omdat we anders te weinig trompettisten zouden hebben. De akoestiek in de zaal was heel goed, dus het beloofde een goede middag te worden!

Om half 1 was er een lunch geregeld vanuit de ontvangende vereniging. We waren trouwens in Sluiskil, omdat de plaatselijke vereniging een jubileum van 75 jaar vierde. Er werd dus al champagne geschonken en getoast op de vereniging. De lunch bestond grotendeels uit broodjes met vlees en kaas MAAR….er waren Zeeuwse Bolussen en puddingbroodjes met een laagje chocola. De verleiding was te groot en ik heb m’n smaakpapillen verwend met een puddingbroodje. Dat was ook meteen genoeg suiker voor de rest van de dag. Ik ging me maar snel omkleden voordat iedereen dat tegelijk op het laatste moment zou gaan doen.

Om kwart voor twee zaten we allemaal op het podium, om alvast wat af te stemmen. Voor de pauze nam ik m’n nieuwe klarinet, en na de pauze zou ik het oudje er weer bij pakken. De zaal was redelijk gevuld, maar helaas niet vol. Het programma werd afgetrapt met de March van Prokofiev; een werk speciaal geschreven voor harmonie orkest. Het is een kort werkje en even fijn om in te komen. Daarna was het echt tijd voor opperste concentratie met twee solostukken voor hoorn. De eerste was gecomponeerd door Leopold Mozart en werd uitgevoerd door onze solo hoornist op de tuinslang. Je stop gewoon een mondstuk in zo’n tuinslang en dan krijg je er blijkbaar gewoon geluid uit. Try this at home, zou ik zeggen. Na deze gimmick speelden we zijn ‘serieuze’ hoorn solo; een heel mooi stemmig stuk. We hebben het al vaak uitgevoerd, maar het blijft mooi!

Dan werd het toch echt tijd voor het zware werk, Capriccio Italien (Tchaikovsky). Het is een lang stuk met vele facetten. Het begin is gedragen en langzaam, de noten zijn simpel maar het gaat om het gelijk spelen. Dit naderde voor de eerste keer perfectie; en dan wordt het gelijk 100 keer leuker om het te spelen! Na het openliggende begin komen er wat fortissimo’s met veel technisch werk. Als je hierin een foutje maakt valt het veel minder op. Het hele stuk bleef als een trein lopen en ik denk dat we het zelden zo goed hebben uitgevoerd. De dirigent was zichtbaar in zijn nopjes en zei ‘nog een paar keer en hij kan op de plaat’ (en zo’n compliment maakt hij niet snel!).

We gingen verder met nog iets speciaals: Dance Macabre van Saint-Saens. Hiervoor hadden we een echte violiste gevraagd en deze keer was ze erbij. Ze is vierdejaars conservatorium studente, dus ze kon echt goed viool spelen (niet van dat kattengejank). Dit stuk ging iets minder goed voor het orkest, omdat het een arrangement blijft wat uiterst rot is omgezet. De klarinetpartij is erg hoog en open. Ieder klein foutje is hoorbaar. De violiste deed haar werk goed en gaf erna nog een kleine Bach solo weg.

Het laatste werk voor de pauze was ook geen kattenpis: I Vespri Siciliani van Verdi. Een heftige ouverture, met wederom een bak technische meuk voor de klarinetten. M’n embouchure begon al langzaam problemen te vertonen en bij het prestissimo einde glipte de lucht aan alle kanten langs m’n mondstuk. Dat is niet best, want daardoor komen staccato loopjes er totaal niet meer uit. Een pauze was wel fijn!

Het half uurtje was echter zo voorbij en met m’n oude klarinet werd het er niet lichter op. Ik had wel een ernstig zwaar rietje op m’n klarinet staan, maar dan heb je wel een mooi klassieke klank. De prijs is dus dat je embouchure sneller naar de kloten gaat. Na de pauze was het repertoire wat lichter, daar zal het publiek blij mee geweest zijn. We begonnen met een verzameling bekende melodieën van Leroy Anderson; een heel vrolijk stuk. Niet moeilijk, maar gelijk loodzwaar omdat we geen moment rust hadden.

Daarna mijn favoriete stuk van het repertoire: La Boda de Luis Alonso. Spaans, temperamentvol, spektakel. Dit stuk heeft het allemaal! Er zitten enkele loopjes in die bijna onmogelijk te spelen zijn, maar dat mag de pret niet drukken! We deden ons best en er werd muziek gemaakt. Het hele concert werden we beter en beter op elkaar ingespeeld. Iedereen leek uitermate geconcentreerd en er werden geen fouten gemaakt die te maken hadden met samenspel. Tuurlijk werden er wat nootjes gemist of fout gespeeld (ook door mij), maar dat is geen schande; we blijven amateurs. Het mooiste was gewoon dat er echt een gevoel van gezamenlijk muziek maken was, wat ik niet vaak heb meegemaakt.

Het kwam allemaal bij elkaar in Ross Roy, wat qua techniek geen moeilijk stuk is, maar qua sfeer moet je het goed neerzetten. Onze kopersectie is zo goed! In dit stuk kunnen zij zich echt uitleven en dat deden ze. Wat ik ook geweldig vind aan dit stuk is de rol voor de buisklokken, mijn favoriete stuk slagwerk. Het geeft net dat beetje extra gedragenheid aan de tutti gedeelten. Ik kreeg uiteindelijk echt kippenvel tijdens het spelen, fantastisch!

We speelden nog meer stukken, maar om ze allemaal door te nemen gaat me wat te ver: Atlantic Avenue, MacArthur Park, Washington Post, Sabre Dance, Wellington. Het publiek gaf ons een staande ovatie en ik hoop van harte dat ze het hebben kunnen waarderen. Ik was echt kapot. Mijn embouchure was al lang dood, m’n nek, schouder en rug deden pijn en ik was toe aan een biertje! Ze schonken helaas Heineken, maar zelfs dat ging er nog goed in na zo’n zwaar programma. Ik durf wel te zeggen dat dit een van onze beste optredens ooit was. Voor mij was het een heerlijke ervaring en ik moet nog maar zien wanneer we weer zo’n klapper neer gaan zetten. Ik reed mee terug naar Utrecht met Erwin (de man van onder andere de buisklokken) en dat was erg gezellig.

Het zal wel weer een domper zijn om morgen om 7 uur op te staan en heel de dag te moeten werken haha!