Silvesterconcert wordt soap?

LET OP: IN deze post geef ik slechts MIJN mening weer en NIET die van het bestuur.

De laatste tijd rommelt het nogal binnen de muziekvereniging in Arkel. Ik vind het heel moeilijk om hierover te schrijven, want er borrelen ook bij mij allerlei tegenstrijdige gevoelens op over de hele affaire. Ik weet ook bijna niet waar te beginnen…Het kan zo maar eens een lang verhaal worden!

Laat ik beginnen met het voorstellen van de heer S. Hij is een geweldig goede klarinettist, en hij is jarenlang concertmeester geweest voor de vereniging. Hij stopt daar per 1 januari mee, omdat zijn visie over het wel en wee van de vereniging niet meer overeenkomt met die van het bestuur. Daarover zijn de spanningen zo hoog opgelopen dat ongeveer een maand geleden S. per abuis bij KNA wilde stoppen. Er ontstond toen een heel oproer binnen het orkest. Zoon en Dochter S. zitten ook in het orkest, en hebben beide ook een behoorlijk muzikaal steentje bij te dragen. Dochter zit naast Vader bij de solo-klarinetten (waar ik ook zit) en Zoon is onze beste trompettist.

Een vriendin van mij zit in het bestuur van de vereniging en via haar verneem ik een beetje wat er allemaal gebeurt. Ze vertelt me geen bestuursgeheimen, maar ze weet wel meer van de situatie dan ik in mijn eentje zou weten. Vader S. wilde dat we als vereniging stoppen met marslopen, het bestuur wil dat niet. Hij wil ook dat we grootsere concerten gaan geven. Zijn wensen maakt hij ieder jaar duidelijk in de Algemene Ledenvergadering op een manier die op zijn minst onsympathiek te noemen is. Hoe groot ik hem ook bewonder als muzikant, zo erg walg ik van zijn manier van communiceren. Het is alsof er ineens een ander persoon voor je staat: agressief, overtuigd van zijn eigen gelijk, niet openstaand voor andere opvattingen. Het is deze kant van S. die de ellende veroorzaakt. Hij gaat zo hard tekeer tegen het bestuur, dat er al verschillende mensen van de vereniging af zijn gegaan (vooral degenen die in het bestuur hebben gezeten). Dit was een soort van ‘publiek geheim’ binnen het orkest, maar toen S. het dan uiteindelijk te weten kwam was het voor hem de druppel om op te stappen. Er ontstond toen dus een oproer in het orkest, omdat hij een heel belangrijk persoon binnen de vereniging is. De wens bestond om hem terug te halen. Hoezeer ik dit ook wilde, betwijfelde ik toen al het nut daarvan. Ook al is hij zo’n geweldige muzikant; zijn manier om dingen door te drijven verafschuw ik. Dat zijn zoon en dochter er dan ook af zouden gaan was dan echt verschrikkelijk, maar onvermijdelijk.

Het leek allemaal met een sisser af te lopen. De voorzitter is figuurlijk door het stof gegaan en na een gesprek was S. de volgende woensdag weer op de repetitie. Dit was een heel ongemakkelijk gebeuren. Ik zei gewoon gedag tegen hem, maar verscheidene mensen kwamen naar hem toe om een hand te geven. Het orkest was eigenlijk een beetje verdeeld tussen mensen die pro-S en contra-S zijn.

De dingen die mij toen het meeste stoorden waren:
– het gevoel dat S. dit alleen maar deed om aandacht te trekken, wat ik niet van me af kon schudden (om te peilen hoeveel ‘followers’ hij had, als het ware).
– het nare gevoel dat mijn vriendin hier vreselijk aan onderdoor ging, omdat het bestuur werd aangekeken op de gang van zaken. Zij deden ook alleen maar hun best.
– de ellendige tweedeling die nu in het orkest bestond.
– verziekte sfeer.

De soap continues…
Vervolgens bleken ook dochter en zoon S. iets te melden te hebben, namelijk dat ze hun lidmaatschap opzeggen. Volgens een zeer diplomatieke brief omdat ze geen zin meer hebben en grootsere concerten willen, maar onderhuids borrelt er meer.

Nu gaat het dus toch gebeuren, de aderlating in het orkest. Ik weet niet of vader S. nu blijft, voorlopig lijkt het er nog wel op. Bij de klarinetten gaat er in ieder geval een hoop veranderen. Vorige week werd bekend gemaakt wie de nieuwe concertmeester gaat worden en dat is Karin. Zij is een amateur, maar zo goed dat ze zo voor een prof door kan gaan. Ze is ook de vrouw van de dirigent en dat is waar voor de familie S. de schoen wrong. Zij hadden denk ik liever gehad dat dochter S. de nieuwe concertmeester zou worden, maar het is de bedoeling dat de beste klarinettist de concertmeester is. Dat is zonder twijfel Karin. Er ontstond toen ook weer een discussie van hun kant over waarom dit niet kon. Ik heb het idee dat toen voor dochter S. de maat vol was.

Het lijkt wel alsof er een machtsstrijd gaande is in de vereniging in plaats van dat er beseft wordt dat het ook allemaal maar voor de serieuze gezelligheid is. Natuurlijk is het fijn als er veel goede muzikanten in het orkest zitten, en de familie S. is muzikaal heel goed! Het is alleen jammer dat ze op een verrotte manier hun visie en zin willen doordrijven. Ik kan alleen maar naar het waarom gissen. Ik probeerde in het begin nog geen positie in te nemen, maar dat is natuurlijk onmogelijk. En het spijt me voor hen, maar ik kies voluit de kant van het bestuur en de dirigent en zijn vrouw. Sommige standpunten van de familie S. zijn heus zo slecht nog niet, maar de manier waarop zij ze te berde brengen verpest gewoon alles. Er is geen middenweg, er is hun weg of geen weg. En ik ben dan blijkbaar toch een echte boerin, ik ga graag voor het poldermodel! Ik houd van besluiten die worden genomen in harmonie, waarbij er naar iedereen is geluisterd.

Zoon en Dochter S. gaan per 1 januari weg, en ook hier zitten dubbele motieven achter. Ze hadden makkelijk vorige week maandag, 30 november, hun lidmaatschap op kunnen zeggen en dan per 1 december kunnen vertrekken. Dit hebben ze niet gedaan, en nu zal er de komende weken nog flink wat broeien op de orkestrepetities. Het Silvesterconcert zal ‘hun’ afscheidsfeestje worden. Het bestuur wilde het concert liever niet door laten gaan, maar een meerderheid van de leden heeft besloten wel te willen spelen. Ik in eerste instantie ook, ik had de dubbele motieven nog niet door. Maar in de pauze werd al flink gesmoesd her en der en later wees een vriendin erop wat erachter zou kunnen zitten. Nu hebben ze nog drie weken de tijd om mensen te bespelen. Er is vanaf hun kant ook gedreigd dat er nog meer opzeggingen zouden komen van leden.

Ik ben er een beetje passief onder. Laat maar komen, die andere opzeggingen. We zullen het weleens zien. De rotte appels zullen nu in ieder geval weggaan, we zullen misschien wat zakken met niveau, maar de sfeer zal verbeteren.
Ik kom waarschijnlijk naast Karin te zitten en zal flink meer moeten gaan oefenen. Nu kon ik soms nog weleens een loopje laten schieten omdat er genoeg andere soloklarinetten waren die dat wel onder de knie hadden. Dat zal niet meer mogen gebeuren!
Een nieuwe trompettist kunnen we nu ook wel gebruiken.

Ik betreur het zeer dat het zo moet lopen, maar sommige mensen kunnen blijkbaar niet gewoon in een vereniging zitten zonder hun aanwezigheid kenbaar te maken op allerlei rare manieren. Aandacht, ego, macht; dat zijn eigenlijk de drie kernwoorden die deze weken door mijn hoofd spookten. Misschien zit ik er helemaal naast, ik kan tenslotte niet in hun hoofden kijken. Ik kan ze wel een boek aanraden (ik kan dit boek overigens iedereen aanraden):