Random thoughts about random things

Een trein crasht en de beelden van de crash zijn opgenomen door een camera langs het spoor. Het filmpje duurt maar 8 seconden. Als kijker zie je de trein hard rijden, van het spoor afslippen en in stukjes uiteen breken. Dan crasht de voorkant tegen de camera en zijn de beelden klaar. Er zit geen geluid bij de beelden. Ik zal vast niet de enige zijn die denkt: tijdens het filmen van die beelden, tijdens die 8 seconden, stierven er tientallen mensen in die trein. Onzichtbaar voor ons en toch ook niet. Je kan het je voorstellen…De mensen in de trein worden weggesmeten van hun plek, tegen beton, tegen muren, tegen stoelen, tegen.…Ik moet zeggen dat ik me schuldig voelde doordat ik de beelden heb bekeken. In eerste instantie ging ik toch uit morbide nieuwsgierigheid kijken hoe het er nou uit ziet, zo’n treincrash. Maar dat schuldgevoel, ben ik daar nou alleen in? Want overal, te pas en te onpas, werden de beelden vertoond. In elk journaal dat ik voorbij zapte werd het filmpje getoond. Wat nou als er tijdens het filmpje al lijken waren te zien, die uit de trein vlogen bijvoorbeeld. Zou het dan nog worden getoond? Is het filmpje ‘oke’, omdat er niet te zien is dat mensen dood gaan? Want voor mij persoonlijk is het al erg genoeg te WETEN dat er mensen in die trein doodgaan. Ik zie weinig verschil tussen een filmpje waarin je letterlijk kan zien dat mensen sterven dan dat het toevallig verborgen blijft. Het FEIT blijft even waar. Je hebt wat mij betreft toch weinig inlevingsvermogen nodig om dit te begrijpen. Of zijn er ook mensen die onaangedaan blijven tijdens zulke beelden? Mensen die per se bloederigheid willen zien om iets te voelen? Waarom voel ik me schuldig als ik bewust naar andermans ellende heb zitten kijken? Ik hoef me toch immers niet schuldig te voelen dat ik niet in die trein zat. De schuldvraag van het ongeluk zelf is trouwens heel duidelijk, die ligt bij de machinist, zou je zeggen. Of…..bij de fabrikant van het veiligheidssysteem op het spoor of in de trein? Had er niet een automatisch veiligheidsmechanisme in werking moeten treden, of heeft dat gefaald? Is er nog ruimte voor menselijk falen of moeten we alles weg-automatiseren? We kunnen wel de info van miljarden mensen op de planeet aftappen, maar even een treintje programmeren zodat die niet zomaar te snel gaat omdat de machinist graag te snel gaat is te moeilijk?? Kwestie van prioriteiten? Liever miljarden uitgeven aan de bestrijding van terrorisme terwijl er meer levens gered kunnen worden door het geld in talloze andere dingen te stoppen? En voor je het weet zit je op een gedachtespoor wat eeuwig doorgaat en nooit een antwoord oplevert, want het zwaard snijdt altijd aan twee kanten. Welkom in mijn hoofd. Het is soms best vermoeiend, kan ik je zeggen.