Nu moet het dan toch echt gebeuren…

Sinds 2008 roep ik al dat ik de halve marathon wil lopen. Dat sentiment kwam op na de ‘high’ die ik voelde direct nadat ik de de dam tot damloop had gerend. Het bleek namelijk erg gaaf en inspirerend te zijn om tussen duizenden mensen een lange afstand te rennen. Dat had ik zelf ook niet verwacht, maar zo was het. Het feit dat er veel publiek langs de weg staat om je aan te moedigen helpt natuurlijk, plus dat je het gevoel hebt dat je lichamelijk goed bezig bent.

Dus, logischerwijs was het volgende doel de halve marathon…en wie ooit de hele? Nou, die hele, daar begin ik al ernstig aan te twijfelen. Ik weet ook niet of het wel gezond is, zo lang rennen. Maar dat gevoel hebben sommige mensen misschien bij 21 km al. Ik moet zeggen dat ik het ook best spannend vind. Je weet niet wat er allemaal kan gebeuren. Je kan de man met de hamer tegenkomen, keihard op je muil gaan vlak voor de finish, of (the horror!) gedwongen worden te gaan wandelen omdat je het lichamelijk niet meer aan kunt. Blessures liggen uiteraard ook op de loer, maar met verstandig trainen hoop ik die in ieder geval te voorkomen. De damloop (16 km) heb ik met heel weinig training toch gedaan en dat ging prima, dus die 5 kilometer extra moet toch kunnen met een fatsoenlijke voorbereiding.

Op 2 januari heb ik me ingeschreven voor de halve marathon in Utrecht en 25 april moet het dan toch echt gebeuren. Gisteren en eergisteren heb ik dus al getraind, maar nog erg voorzichtig. Binnenkort ga ik een schema maken zodat er wat meer structuur in de training komt. Ik ga het proberen met drie keer per week hardlopen en één keer per week krachttraining in de fitness. Het gaat me niet om een snelle tijd, maar puur om het uitlopen. Ik wil genieten en na afloop trots kunnen zijn op de prestatie.

Een beetje aanmoediging is natuurlijk nooit weg, dus bij deze nodig ik jullie uit om op 25 april (tweede paasdag) te komen kijken in Utrecht!