Koos koffieloos

Koffie, het zwarte goud. Ik drink er graag van. De smaak, de kleine boost die je ervan krijgt; het geeft me altijd een klein geluksmomentje. Ik limiteerde mezelf altijd tot twee kopjes per dag, maar dat liep de laatste tijd vaak uit naar vier. Op het werk gaat er toch al snel meer doorheen dan je denkt. Zodra mensen weten dat je koffie drinkt, krijg je het soms gewoon voorgeschoteld. En ja, dat sla je dan ook niet af.
 
Maandagochtend in bed bedacht ik ineens dat een experimentje wel leuk zou zijn. Want hoe verslaafd ben ik nou eigenlijk? Ik besloot om in ieder geval een weekje als Koos koffieloos door het leven te gaan. En als het bevalt, misschien wel langer. Momenteel zit ik op dag 4. En ik leef nog gewoon! *gasp* Voor de liefhebbers of mede-verslaafden: een tussenrapport.

 
Maandag was er nog niks aan het handje. Ik voelde me ook niet anders dan normaal. Omdat ik net het besluit had genomen, was ik standvastig. Ik meldde het aan iedereen op kantoor en er werd een beetje lacherig op gereageerd. Maar als ik het niet meld, is de verleiding wellicht te groot als iemand ineens koffie aanbiedt.
 
Dinsdag was ellendig. Heel de dag hoofdpijn, geen aspirine kon er tegenop! Eerst negeerde ik de pijn nog, maar het werd echt superirritant. Ik voelde me ook totaal niet scherp. Het leverde me een stroom aan medelijden op van mensen (gecombineerd met een portie leedvermaak, denk ik). Ook kwamen de pesterijen nu op gang: “Koffie?” “Nee, dank je”. Ik sloeg me zo goed als kon door de dag heen. De groene thee ging met sloten tegelijk naar binnen.
 
Woensdag was al een hoofdpijnloze dag, gelukkig maar! Verder weinig te melden, ik voelde me prima. Ik voel me niet scherper ofzo, helemaal niet. Een ander voordeeltje wat ik wel begon te merken, is dat m’n darmen een stuk rustiger zijn. Dat is wel erg fijn!
 
Donderdag voelde ik ineens een coffee craving omdat ik in de NRC Next een artikel las waar het woord ‘koffie’ in voorkwam. Ineens verlangde ik zo naar een heerlijk bakkie pleur! Toen dat eenmaal voorbij was, ging het allemaal prima. Alleen ben ik de thee een beetje zat. Groene thee is de enige thee die ik lekker vind, alle andere theeën smaken bitter (terwijl koffie toch ook heel bitter is). Irritant, want ik wil erg graag een warme drank drinken zo door de dag heen.

Bij mij is de verslaving dus vooral psychisch, maar dat wist ik stiekem al. Ik denk dat ik nu makkelijk een maand zonder koffie kan. De gewoonte is er nu uit gesloopt. En toch, dat zal me niet bij alles lukken. Ik zou ook dolgraag totaal willen stoppen met snoepen. Maar het idee dat ik nooit meer een chocolaatje zou mogen eten, stemt me erg droef. Als ik nu per direct een aandoening zou krijgen waardoor ik nooit meer koffie zou kunnen drinken, zou ik m’n schouders ophalen en verder gaan met leven. Als ik een ziekte zou krijgen, waardoor ik geen chocola meer kan eten, zou ik in huilen uitbarsten. Ik blijf toch een vrouw. Maargoed, als er iets is wat dit experiment mij leert is het wel: alle gewoontes kan je aanpassen, maar sommige gewoontes zitten veel meer vastgeroest.