Favoriete muziek in 2013

Ook al is het al 2014, ik wilde toch nog even een blogpost maken over mijn favoriete muziek uit 2013. Ik ben niet zo intensief met muziek bezig geweest als anders, maar er waren toch enkele juweeltjes van albums uitgekomen! Voor het eerst dit jaar heb ik er ook soms bewust voor gekozen de muziek uit te laten. Ik merk dat ik soms muziek aan heb staan omdat het ‘zo hoort’, maar dat het me soms gaat irriteren. Een tijdje werken in stilte is ook wel prettig af en toe. En het heeft als voordeel dat je muziek meer waardeert als je het daarna weer aanzet.

Ok, terug naar de kern van het verhaal. Ik heb niet echt een volgorde van meest geweldig naar minder geweldig maar stipt op 1 staat wel Andy Winter.

Andy Winter – Incomprehensible

Andy Winter heeft op dit album samengewerkt met verschillende topartiesten uit de metal scene en dat is te merken, onder andere met John Haughm van Agalloch. Toch heeft de plaat een eigen sound. Vooral de gitaarklank kan mij erg bekoren en de meeste songs van het album zitten verdraaid goed in elkaar qua compositie.

Alcest – Les Voyages de L’ame

Hoewel het shoegaze gehalte al lang het black metal gehalte heeft overstegen is er nog een grunt of 2 te ontwaren op dit album. Verder is het vooral heel dromerig en post-rock.  Nummer “Beings of Light” is voor mij de topper.

Nick Cave & the Bad Seeds – Push the Sky Away

Hoef weinig over dit album te vertellen denk ik, aangezien het ook mainstream vrij bekend is. Ik sluit me aan op de vrij gangbare mening dat dit gewoonweg een briljante plaat is geworden. Toch zal ik nooit naar een Nick Cave concert gaan, tenzij het echt in een klein zaaltje is.

Various Artists – Whom the Moon a Night Song Sings

Compilatie-album in het genre neo-folk. Er zitten enkele missers tussen, maar over het algemeen een album wat bij mij de juiste emotionele snaar weet te raken. Het is rustige, stemmige muziek waarin je de natuur ‘voelt’.

Storm Corrosion – Storm Corrosion

Maaike die naar prog luistert? Jawel mensen, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Briljante plaat dit, een soort kruising tussen progrock, ambient, een klein stukje noise en andere vage invloeden die niet echt te benoemen zijn. Maar die Steven Wilson weet wat ie doet.

Ayreon – The Theory of Everything

Naar dit album was ik wel heel erg benieuwd. Ayreon komt op mij soms over alsof er steeds hetzelfde truukje wordt uitgehaald. Dit album verraste me compleet. Het is gewoon een rockopera die goed gecomponeerd is! Toch moet ik dit album niet te vaak luisteren, prog rock gaat me soms vervelen na een tijdje.

Candlemass – Psalms for the Dead

Jaja, ook de epische heren van Candlemass mogen niet ontbreken op het lijstje wat mij betreft. Ik heb ze nu een aantal keer live gezien en dan sta ik altijd schuddebuikend in het publiek omdat de zanger zich zo achterlijk gedraagt. Neemt niet weg dat ze verdomme wel goeie metal maken. Vooral het nummer ‘Lights of Thebe’ is heerlijk episch. De tekst en melodie nemen je mee in een verhaal over vervlogen tijden. Heel mooi om jezelf in te verliezen.

High on Fire – De Vermis Mysteriis

De vorige plaat, Snakes for the Divine, vond ik ronduit slecht. Maar met deze plaat is High on Fire gewoon weer zoals vanouds: hard en smerig. Stoner metal zoals het ‘heurt’.

Ontdekkingen, niet per se uitgekomen in 2013:

Hexvessel – No Holier Temple

Weer een plaat in het kader van ‘natuur is gaaf’. Deze band heb ik live mogen zien op Roadburn 2013 en vond ik heel tof! Ze staan met aardig wat mensen op het podium, waarvan de meesten meer dan een instrument kunnen spelen. De muziek is een soort kruising tussen folk-rock en neofolk met wat kleine noise-achtige invloeden hier en daar.

*Shels – Seas of the dying dhow

Tot mijn grote spijt weet ik niet meer hoe ik op deze band ben gekomen. Ik heb ze ontdekt in Spotify, maar weet dus niet meer of het via iemand was of gewoon zelf toevallig. Spotify blijkt best handig te zijn voor het ontdekken van muziek omdat ze op basis van je muzieksmaak best goede aanraders geven. Dat algoritme is kennelijk verbeterd, want ze zijn gestopt me Marco Borsato en Guus Meeuwis aan te raden. In ieder geval, *Shels is als band een klasse apart. Ik kan ze niet snel in een hokje stoppen qua genre. Soms gaat het flink los (hoewel niet veel grunts) en soms gaat het er weer heel liefelijk aan toe. Ook gebruiken ze blaasinstrumenten wat voor mij altijd een band in aanzien doet stijgen.