Examenjaar 2004

Wat: Een reünie van de Oude Hoven. Kosten: 15 euro. Verwachtingen: geen.

Na een epische reis die 40 minuten behoorde te duren, maar die vanwege falen van de kant van Arriva twee uur kostte kwamen de heer Christiaan Mulder en ik aan bij onze oude middelbare school. We waren hongerig, dorstig en onze blazen stonden op knappen na twee uur treinen en bussen. Eenmaal uit het toilet werden we gespot door de andere drie mensen van ons jaar die waren gekomen.
Ons jaar bestond uit zo’n zeventig mensen, en we waren in totaal met vijf man! Een iets grotere opkomst was leuk geweest. Nu hadden we bij de lunch onze verhalen al vrij snel uitgewisseld. Een meisje die ik vroeger een vriendin noemde was nog steeds even lief en aardig en ik vond het prettig haar te zien. De andere twee kende ik nog slechts vaag en over Christiaan hoef ik het verder niet meer te hebben, want die ken ik maar al te goed!

Het was veel komischer om alle docenten weer te zien. Mijn favoriete docent, de muziekleraar meneer Den Hollander, was er helaas niet. Sommige docenten leken totaal niet veranderd te zijn, anderen zagen er of heel goed, of heel slecht uit. De geschiedenisdocent leek wat vermagerd, doch zijn ego was nog steeds even groot. Hij herkende me niet meer, terwijl ik toch drie jaar bij hem in de klas heb gezeten. Ik was dus echt een muurbloempje (boehoe). Hij zei dat ik er heel anders uitzag. De geschiedenis docent die ik de derde had, wist me echter wel bij voor en achternaam te noemen, dus toen wist ik het zonet nog niet.

Om kwart over drie hadden we een foto momentje met ons jaar en omdat we echt maar met z’n vijven waren, was dat zo gepiept. Daarna had ik nog een missie. Er was een persoon die ik met name wilde zien. In zes VWO ben ik bijna van school getrapt omdat ik teveel spijbelde (het ging niet al te geweldig met me toentertijd) en ik had het vaak aan de stok met ene mevrouw die over de aan en afwezigheid van leerlingen ging. Ik zag haar staan en was zelfs zenuwachtig om naar haar toe te gaan! Ik was bang dat ze me niet wou ontmoeten ofzoiets. Bleek ze me ook gewoon niet meer te herinneren. En ik maar bang zijn dat ik haar grijze haren had bezorgd.

Al mijn doelen voor de reünie waren nu afgehandeld en we besloten ervandoor te gaan. Na een drankje in Gorinchem ging ik met de bus naar m’n ouders. Ik ben blij dat ik ben gegaan, maar ik weet niet wat ik ervan vond. De school is veranderd en iedereen is zijns weegs gegaan. Nostalgie is wellicht het gevoel wat ik erbij krijg. Dat maakt dat ik me oud voel, en dat is toch best wel raar op je 23ste.