Ergernis: nodig of niet?

In de afgelopen vierentwintig uur heb ik me naar mijn gevoel net iets teveel geërgerd. Iedereen ergert zich natuurlijk weleens, maar de hoeveelheid ergernis die ik de afgelopen dag heb gevoeld vond ik teveel. Het zette me aan het denken. Erger ik me niet teveel? Te snel? Waarom zou ik me ergeren, het is alleen maar irritant (meta-ergernis…het moet niet gekker worden!). 
Het begon allemaal gisterenmiddag, toen ik naar mijn ouders ging reizen met het OV voor de wekelijkse repetitie van KNA (orkest). 

K U T O V
Ik ga iedere woensdag rond een uur of vier met de trein naar Arkel. Dan volgt een wandeling van 20 minuten, want het is 3 kilometer lopen vanaf het station naar m’n ouderlijk huis. Heerlijk is dat, even lekker uitwaaien. Meestal gaat de treinreis prima, maar de afgelopen weken is het weer flink knudde bij de NS.
Vorige week vrijdag kon ik de trein ook al niet nemen omdat er weer eens een bovenleiding defect was, maar dit keer wist de NS zelf ook niet wat er aan de hand was! De omroepmeneer zei iets als “door onbekende oorzaak, we weten het zelf ook niet, is de stoptrein van 16:33 nog steeds niet vertrokken uit Utrecht centraal”. Mind you, het was al 10 voor 5. Nou dan weet ik al genoeg. Die trein komt niet meer. Aansluiting in Geldermalsen gemist. Jammer joh. 

Naar de bus dan maar. Eerst met de stadsbus 1 naar het Jaarbeursplein en daar de bus 181 naar Arkel. Inmiddels was het 45 minuten geleden dat ik van huis was vertrokken en ik was nog steeds Utrecht niet uit! De bus kwam uiteraard in de file op de A2. Ik zat gelukkig te bellen met Christiaan dus die tijd vloog in ieder geval voorbij. Helaas was de vertraging nog niet voorbij. Bij Meerkerk zijn ze nu een proef aan het doen tegen sluipverkeer. Ze hebben midden in de polder een stoplicht neergekwakt en dat zetten ze dan 20 minuten op rood. Om mensen te ontmoedigen die in plaats van de A27 (altijd file) door de polder willen scheuren (geef ze eens ongelijk). Het verkeer liep namelijk vaak vast op dat smalle dijkje in Meerkerk. Tja, dat is een probleem, maar om nou gewoon een stoplicht tussen de koeien neer te zetten en iedereen 20 minuten te laten wachten…is dat een oplossing!? Op de eerste dag van de proef had de bus blijkbaar 45 minuten vertraging. Nu dus 15 minuten stilstaan. En voor wat..er kwam bijna geen auto van de andere kant! Nou, dan vind ik het niet verwonderlijk dat mijn ergernis tot grote hoogten stijgt. Ik was al 1 uur en 45 minuten onderweg voor 30 pokkenkilometertjes. De bus reed eindelijk verder…de buschauffeur zwaaide nog even naar de drie mannen die bij het stoplicht geposteerd stonden (overgebleven Melkertbanen?). Er was ook nog een ongeluk bij de Baselbrug gebeurd, dus we zouden ook nog eens moeten omrijden. Dat bleek gelukkig mee te vallen. We moesten alleen via het industrieterrein van Meerkerk, langs het AC hotel terug naar de baseldijk. Pff..om half 7 was ik eindelijk bij m’n ouders. Ik kon nog net rustig m’n eten naar binnen werken en toen was het alweer tijd voor KNA. Gelukkig was het daar heel gezellig en m’n ergernis was toen snel vergeten!

Rustig boodschappen doen?
Vanmorgen had ik geen ontbijt in huis en ik ging maar even naar de Appie; ook om gelijk nieuw fruit en groente in te slaan. Rustig boodschappen doen is er in Lunetten echter niet meer bij. Bij de ingang van de AH zit een man met (niet gestemde) accordion deuntjes te spelen. Ik kan niet zo goed tegen vals gestemde instrumenten, maar verder alles prima, die man doet z’n ding. Tegenwoordig staat er ook iedere dag een man met de straatkrant. Eerst stond er altijd een vrouwtje die heel timide die krantjes voor zich uit hield en niet echt aan het venten was. Maar die nieuwe! Als je de supermarkt in en uitgaat wappert hij die krantjes voor je neus. Ik heb een keer zo’n krant gekocht en er staat niets in! Een biertest onder zwervers. Alsof hen het uitmaakt hoe het bier smaakt. Ze kregen gratis bier dat was waarschijnlijk al genoeg. Klinkt misschien heel hard en ik vind het verder prima dat sommige daklozen die krantjes verkopen en zelf het geld mogen houden, maar ik vertrouw die lui gewoon niet. Ze zijn niet voor niets dakloos geraakt. Drank en drugs, anyone? Ik heb geen zin om hun verslaving te sponsoren. Dit geld vast niet voor iedere dakloze, maar ik geloof erg in ‘life is what you make of it’. Goed, dat was de daklozenkrantenman. Dan ga je die Albert Heijn binnen en denk je rust te hebben, maar meteen werd ik aangesproken door een man die me wilde vertellen over kinderarbeid. Argh! Laat mij gewoon m’n voedsel kopen en ga me niet lastig vallen met dat soort ongein. De ergernis stroomde weer vrolijk door me heen.

Wat moet je ermee?
Ik weet van mezelf dat ik me aan heel veel dingen kan ergeren en ik wil dat het liefst ook niet! Maar ik kan het vaak niet tegenhouden. Ga ik op zaterdagmiddag naar het centrum van Utrecht, erger ik me aan de mensenmassa’s. Ga ik eens met de trein, erger ik me aan bellende mensen (terwijl ik het zelf soms ook doe, hypocriete muts die ik ben). Ga ik fietsen, erger ik me aan auto’s. Ga ik autorijden, erger ik me aan die idiote fietsers van tegenwoordig. 
Ik overdrijf het nu wel enigzins, maar als ik erover nadenk erger ik me bij tijd en wijlen best wel vaak. Het ligt wel heel erg aan m’n humeur. Deze week is er veel stress over deadlines van essays en andere opdrachten en dan heb ik een kort lontje. Dat weet ik ook. Graag zou ik er wat aan doen…maar wat? 
Tips zijn welkom (en andere ergernis ervaringen ook)!