Een Libanese Verloving

Soms neemt het leven een verrassende wending en maak je dingen mee die je zelf niet had kunnen voorspellen. Zo werd ik een kleine maand geleden door een collega uitgenodigd op haar verlovingsfeest. In de Nederlandse cultuur is het niet gebruikelijk om een feest te geven als je gaat verloven, maar mijn collega is dan ook Libanees. Het zou dus een Islamitisch partijtje worden en ik was zeer nieuwsgierig naar hoe zoiets zou verlopen.

Afgelopen zondag was het dan zover en met alle collega’s van de MyCom togen wij ons naar een zijstraatje van de immer multiculturele Amsterdamsestraatweg, alwaar het feest plaats had. We waren nog redelijk vroeg en we werden welkom geheten door de moeder van de bruid to be. Na een klein half uurtje begon de live muziek, iets waar ik erg naar uitkeek. Arabische muziek vind ik fascinerend, de akkoorden en toonsoorten zijn erg interessant! Zo ook nu. Een man bediende de twee synthesizers, pompte er een beat uit en rammelde vervolgens het ene na het andere melodietje eruit, al dan niet met zang erbij. Nou is mijn Arabisch niet wat het geweest is (uche), maar ik kon nog net grofweg verstaan waar het over ging (uiteraard over de liefde). Ook in de Arabische muziek word de vrouw bezongen..het woord ‘habibi’ kwam ontelbaar malen voorbij.

Na een tijdje maakte het feestelijke paar hun opwachting. De bruid to be had een ontzettend mooie goudkleurige jurk aan en haar haar was net een kunstwerk. Daarvoor bleek ze naar eigen zeggen ‘maar 3,5 uur’ voor bij de kapper te hebben gezeten. Meteen na hun binnenkomst gingen verschillende vrouwen de dansvloer op en ik moet zeggen…die vrouwen kunnen er wat van! In deze familie had bijna niemand een hoofddoek op, sterker nog, de meeste vrouwen hadden sexy jurken aan. En het dansen was ook uitermate suggestief. Het zou mij niet verbazen als op sommige tafels kwijl heeft gelegen, want ik zag sommige mannen een beetje dromerig naar de dansvloer staren. Ook een bepaalde collega stak niet onder stoelen of banken wat hij ervan vond. Het dansen kenmerkt zich natuurlijk door veel heup en schudbewegingen van bepaalde lichaamsdelen. Het zag er heel mooi uit en ik wilde ook graag dansen, maar was te bang om mezelf voor schut te zetten.

We konden eten gaan halen en er was voor mij niet heel veel keus. Wat er wel vleesloos was, was dan weer wel van hele hoge kwaliteit. Er was een soort pasteitje met kikkererwten en gewone erwten erin, dat was heerlijk (en heel pittig). Daarna kwam er een man naar ons toe die informeerde of wij ‘wat te drinken wilden’. DIt vond ik het grappigste gedeelte van de avond. Bier schonk men uiteraard niet, dat zou te opvallend zijn. Er was echter een arsenaal aan sterke drank voorradig, daar sloeg je steil van achterover. Dat was echt niet voor dat handjevol Nederlanders in huis gehaald! Een beetje onderhands kregen we whiskey voorgezet die zeer goed te drinken was. Na dat ene glas had ik gelijk genoeg moed om wel de dansvloer op te gaan. Waarschijnlijk zag ik er volledig belachelijk uit, want mijn heupen zijn lang niet zo soepel als van de Libanese dames. Onder luid gejoel kwamen de verloofden ook de dansvloer op. Enkele andere mannen waagden nu ook een dansje. Voor een poosje was de dansvloer druk bezet. We kregen echter weer een whiskey in handen geduwd. Ik wilde eigenlijk geen alcohol meer, maar kreeg daarop te horen ‘ben je moslim geworden ofzo?!’, en kon daarop niet meer weigeren. Als ‘niet-moslim-zijn’ gelijk staat aan veel zuipen dan moet dat maar. Het feit dat ik op 10 cm hoge hakken stond woog echter ook mee en ik liet de whiskey half staan. Ik drink nooit veel, bij twee biertjes houdt het normaal voor mij ook op.

Even later werden de verlovingsringen omgedaan bij het paar en ook dit ging onder dat luide hoge gejoel van de vrouwen (dat gejank wat je ook weleens op het journaal ziet als er veel doden zijn gevallen bij een aanslag). Die geluiden gaan door merg en been, maar het schijnt erbij te horen.

Gefascineerd als ik was door het hele gebeuren, werd het zo langzamerhand wel tijd om een einde te breien aan de avond. Een busreis van een minuut of 45 was nakende en mijn warme bedje lonkte. We namen afscheid van de geliefden en ik vernam later dat het feest nog tot in de kleine uurtjes door is gegaan. Ik vond het leuk om mee te maken en ze kunnen zeker beter feesten dan Nederlanders. Ik ben al op veel bruiloften geweest en dat waren vaak saaie bedoeningen, waar niemand van de stoel kwam om een dansje te wagen. Dat ligt misschien aan de muziek die gedraaid wordt (op André Hazes zou ik ook niet gaan heupwiegen), of aan de cultuur in het algemeen.