Een dag van....

een dag van Gerard

Wezenloos staarde hij naar zijn scherm. Het streepje van de cursor knipperde op een verder leeg scherm in Word. Hij bedacht zich dat bij iedere keer dat het ding knipperde, er een seconde voorbij ging. Hij voelde een nare knoop in zijn maag bij die gedachte; het was pas vijf over negen in de ochtend. Het voelde al als een etmaal geleden dat hij zijn tas naast zijn bureau dumpte en de PC aanzette.

“Hey, goeiemorgen Gerard!”, zei een collega opgewekt. Waar haalt zij haar opgewektheid vandaan, vroeg hij zich af. Hoe kun je je in godsnaam fijn voelen in deze betonnen bunker?

“Hoe staat het met jouw memo over het project van Gieser Metalen?”

Hij liet zijn hersens kraken. Memo? Op de een of andere manier werkten zijn hersens niet naar behoren op deze plek. Bij het overstappen van de drempel gingen ze op spaarstand.
Hij kon zich niets herinneren over een memo.

“Oh, ik kijk het zo even na, vind je dat goed? Ik ben net binnen en moet dat bestand nog even opzoeken.”

“Oké, ik kom over een half uurtje wel terug.”

De collega liep weg (hij kon zich niet eens herinneren hoe ze heette) en hij staarde weer naar het scherm. Dat project, waar ging dat ook alweer over?
Hij bladerde door de map met bestanden van het Gieser Metalen project. Op het kantoor werkten ze aan de juridische opdrachten voor grote bedrijven. Gerard zocht uit hoe het zat met het vergaren van vergunningen voor Gieser Metalen. Het betekende vooral veel opzoeken in wetboeken, surfen op internet naar oude vergunningen en het schrijven van officiële brieven. Het waren dingen die hem niet al te veel moeite kostten, maar op de een of andere manier draaide het er altijd op uit dat hij aan het treuzelen was. Als hij zou doorwerken zou hij binnen een paar uur klaar zijn. Hij voelde zich al tijden ongelukkig op kantoor, en hij had niet door dat hij dat deels zelf veroorzaakte. Hij staarde naar enkele stukken die hij had geschreven en kon zich amper herinneren dat hij ze gemaakt had. In ieder geval kon hij ze doormailen naar de collega, en weer terug gaan naar zijn staat van verveling.

Vier uur en heel wat verveling later was het lunchpauze. Hij sloot aan bij de rij in de cafetaria, waar een weelde aan etensgeuren hem tegemoet kwam. De lunchpauze was altijd een hoogtepunt, even gezellig kletsen met collega’s en even geen verveling.

“Gerard, gozer! Hoe was je weekend?”

“Martijn, hoi! Het was geweldig, ben naar de bioscoop geweest met mijn vriendin.”

“Welke heb je gezien?”

“Avatar, het is echt een aanrader!”

En zo ging de smalltalk verder, een half uur lang. Niet dat het hem intellectueel stimuleerde, maar het leidde af van de knoop die heel de werkdag in zijn maag zat.
Na een half uurtje zat hij weer achter het bureau en staarde naar het scherm. Hij verlangde zo naar meer gezelligheid en meer uitdaging in het werk. Het liefst wilde hij stoppen met het werk, maar dat was geen optie. Geld was nou eenmaal nodig om te overleven. En trouwens, wat moest hij anders? Die rechtenstudie kon toch niet zomaar aan de kant geschoven worden voor een passie? Het liefst was hij thuis met zijn schilderijen bezig. Hij had samen met zijn vriendin keihard gewerkt voor een groot huis waarin een apart atelier was. Zijn vriendin was zelf ook kunstenares. Ze had vanaf het begin van hun relatie duidelijk gemaakt dat zij geestelijk dood zou gaan op een kantoor. Hij had haar toen beloofd dat hij wel het geld binnen zou brengen. Hij zat voor een niet onaanzienlijk bedrag op het kantoor. Na enkele jaren begon hij zich wel af te vragen of hij niet te snel wat had beloofd. Hij durfde het niet tegen zijn vriendin te zeggen, ergo, hij zat gegijzeld in de situatie.

De klok verschoof tergend langzaam naar drie uur. Tegen deze tijd begon hij helemaal in te kakken. Hij liep naar de koffie automaat voor een poging tot herwaken. Alle broodnodige dingen waren af, hij kon de rest van de tijd niksen tot het vijf uur was. Vreselijk! Hij pakte zijn schetsboekje uit de la en begon te tekenen. Een natuurlandschap, zijn specialiteit. Schichtig keek hij af en toe om zich heen, want zodra er een collega in de buurt kwam moest hij het boekje wegstoppen en net doen of hij hard bezig was. Het was een wonder dat nog niemand had ontdekt dat hij geen bal uitvoerde.

Om vijf uur exact zette hij zijn computer uit, pakte zijn jas en rende bijkans naar de uitgang. Bij de eerste ademteug van buitenlucht ervoer hij een groot gevoel van opluchting. Hij woonde vlak bij zijn werk, met de fiets een tochtje van 15 minuten. Zijn vriendin was al aan het koken, haar hele werktenue onder de verfvlekken. Een steek van jaloezie ging door hem heen; zij had vast wel een leuke dag gehad. Toch omhelsde hij haar, en kuste op haar hoofd. Hij deed het tenslotte voor haar, hield hij zich voor. Na het eten kon hij verder werken aan het landschap dat hij aan het schilderen was. Langer dan een uurtje werken ging niet, zijn vriendin wenste ook nog wat quality time met hem.

Vlak voor hij naar bed ging bedacht hij zich dat er morgen weer een werkdag voor hem lag, en de knoop in zijn maag zette weer op. Hij klampte zich vast aan zijn vriendin en probeerde er niet te veel aan te denken.

“Hoelang houd ik dit nog vol voordat ik gek word….”, dat was het laatste wat hij dacht voor hij insliep.

een dag van Lisa

Ze keek Gerard na en zag hem met zijn fiets om de hoek verdwijnen. De aangename geur van koffie vulde de keuken. Met een mok koffie in haar hand aan de keukentafel bedacht ze wat ze vandaag zou veranderen aan haar schilderij. Ze was bezig aan een grote fantasie, geïnspireerd op Dali. Momenteel was dat de schilder die ze het meest bewonderde, en ze probeerde zichzelf ook in die stroming te bekwamen. Ze had momenteel geen opdrachten, dus ze schilderde puur voor zichzelf en dan zag ze wel of het verkocht. Het was toch geen probleem, want Gerard verdiende genoeg om in hun onderhoud te voorzien. Gerard, die arme ziel. Ze zag heus wel dat hij gebukt ging onder een zware last. Ze liet het zo, want zelf wilde ze voor geen goud een baan zoals hij. Dit bezorgde haar een ongelooflijk groot schuldgevoel, dat alleen maar groter werd als ze geen opdrachten had, zoals nu. Daar kwam nog bij dat…..

*ding dong*
Ze rende naar boven om de deur te openen. Haar hart klopte in haar keel. Al voordat ze de deur opendeed kon ze hem al ruiken, voelen, in haar gedachten. Een golf van verrukking ging door haar heen. Hij sloot haar in zijn armen. Schuldgevoel en genot spoelden tegelijkertijd als golven over haar heen. Haar minnaar tilde haar op en nam haar mee naar de slaapkamer. Hij kwam onaangekondigd, altijd. Dat maakte het nog leuker. Ze wist ook dat hij maar voor één ding kwam; ze spraken dan ook bijna niet. Het ging slechts om de daad. Zijn geur overweldigde haar, zoals altijd. Zijn handen waren overal, wisten de juiste plekken te strelen. Het genot benam haar bijna de adem. Zoals altijd was het voorbij voor ze het wist, en had de tijd ineens een gekke sprong gemaakt. “Tot de volgende keer, schoonheid”, dat was alles wat hij haar in het oor fluisterde voordat hij weg ging. Als verdoofd lag ze op bed, nu nam het schuldgevoel wel de overhand.

Huilend stond ze even later op en nam een douche. De lust om aan haar schilderij te werken was weg. Ze voelde zich verschrikkelijk. “Wat doe ik Gerard aan?”, fluisterde ze. “Hij werkt zo hard voor mij en dit is hoe ik hem beloon!” Ze zette een CD aan van Schubert. De schoonheid van de pianosonates stelde haar op de een of andere manier gerust. Nadat ze enigszins was gekalmeerd hervond ze wat enthousiasme om verder te werken aan haar schilderij. Ze moest eigenlijk nog eens wat vaste opdrachtgevers bellen om te vragen of ze weer een schilderij voor hen kon maken, maar het ontbrak haar aan moed. Ze was bang dat ze door de telefoon heen zouden kunnen horen wat voor verschrikkelijk mens ze was, wat voor sloerie. Het enige wat ze kon bedenken was om een heerlijke maaltijd voor Gerard te koken, als stille boetedoening. Het was laf en niets, ze wist het. Ze liet hem willens en wetens ploeteren. Ze liet deze situatie voortbestaan, ze maakte haar eigen man kapot.

Gerard kwam thuis en het kostte haar ontzettend veel moeite om net te doen of er niets aan de hand was. Gerard was zo opgelucht om thuis te zijn (ze zag het), dat hij niets door had. Hij kuste haar blij en genoot van het eten. Dat deed haar toch een beetje goed. Na het eten ging hij even schilderen, maar ze deed net of ze dolgraag meer tijd met hem wilde doorbrengen en hij kwam als een braaf hondje naar haar toe. Waarom deed ze dit? Waarom testte ze dan toch haar macht over hem? Ze ontnam hem zijn schildertijd, ook weer willens en wetens. In bed liet ze toe dat hij haar aanraakte, maar met haar hoofd was ze elders.

Nadat hij klaar was, kuste hij haar goedenacht, draaide zich op zijn zij en sliep in.

Lisa lag nog lang wakker, tobbend over de rare wending die hun leven had genomen.