"De Vertraging"

Normaal ben ik niet zo’n fan van poëzie, maar tijdens een studiedagje in de letterenbieb zat ik bij de sectie Nederlands en liet me afleiden door de talloze interessante boeken om mee heen die zoveel boeiender waren dan de taaie stof waar ik me doorheen probeerde te worstelen. Ik bladerde door een verzamelbundel van Remco Campert en stuitte op dit gedicht:

Naar de vertraging der vlakten
verlang ik, naar het gras der rust,
naar wolken van eenzaam varen
en de wattenwind der zuiverheid,
naar de lommerdorpen van ontspanning
en pastorieën der voltooide liefde.

Ik vind gedichten vaak te vaag en nietszeggend, maar deze riep gelijk een mooi beeld bij me op van wuivend gras, een Nederlandse polder. Ik wilde eigenlijk meteen zo’n dag beleven, zo’n dag waarbij je heerlijk op je rug in het gras kunt liggen om naar voorbijdrijvende wolken te staren. Maar ik zat in de bieb, met op schoot een boek over de Koude Oorlog. Ik wenste dat ik ook zo kon dichten als Rempo Campert. Ik kom niet verder dan zoiets (opgeschreven tijdens een heel saai college en dit wordt tevens mijn eerste publicatie van een gedicht, dat is eng):

Mijn leven blijkt
een tragedie,
een zoektocht
naar mezelf.

En al wat ik doe
is ontsnappen,
want ik ben niet
geinteresseerd in mij.

Ik wil weg
naar een wereld
vol epische verhalen
daarin ben ik
jonkvrouw
ridder
en tovenaar tegelijk.

Dit soort troep schrijf ik op. Er staan gedichten over World of Warcraft in mijn Moleskine. Zodra hij vol is ga ik hem stiekem verbranden, zodat niemand die ooit onder ogen kan komen 😀