De reis naar Chicago

Als ik iets anders had willen doen is het wel de manier waarop we naar Chicago zijn gereisd. Maar ja, dat is wijsheid achteraf….

Toen het Agalloch concert was afgelopen was het al bijna 1 uur ‘s nachts. We konden niet blijven hangen om te praten met de bandleden, maar moesten gelijk teruglopen naar het hotel. Dat was een wandeling van ongeveer 30 minuten. Daar pakten we snel onze spullen, checkten we uit en stapten naar buiten. Inmiddels regende het heel hard…

We liepen naar het metrostation in de stromende regen en moesten daar 20 minuten wachten op de trein naar 125th street. Daar gingen we naar buiten en moesten we in dat hondenweer wachten op de bus naar het vliegveld. Het was niet bepaald warm dus het was een lang half uur kan ik je zeggen!

Om 3 uur waren we op het vliegveld. Onze vlucht was om 6 uur. We zaten een uurtje op een bankje en ik viel zowaar in slaap in een heel ongemakkelijke houding. Daarna begon de grootste ellende. Dit vliegveld (La Guarda Airport) is echt blijven hangen in de jaren 80 ofzo. We moesten eerst in de rij staan om een papieren (!) boardingpass te halen en de bagage te wegen. Daarna moest je naar een of ander schimmig kamertje om je koffer af te geven, dat gaat niet eens automatisch daar. Ik hoopte maar dat ik m’n bagage nog terug zou zien….Toen in de rij voor de verplicht veiligheidscontrole-meuk. Schoenen uit, alles dumpen en langs chagerijnige beambten gaan. Het was inmiddels al 5 uur, al dat wachten….brrr

We konden nog heel even zitten en het boarden begon om half 6. Ik was al lang blij dat ik in het vliegtuig zat en viel meteen in slaap. Ik hoorde later dat het vliegtuig nog een uur stil heeft gestaan en pas rond half 7, 7 uur vertrok. Ik werd wakker van een enorme turbulentie (schrok me kapot) maar gelukkig landden we veilig.

Het avontuur was nog niet voorbij, want we moesten in Chicago nog onze bagage zien terug te vinden en het was niet helemaal duidelijk op welke band we moesten kijken. Uiteindlijk vonden we de juiste plaats en godzijdank was m’n koffer goed aangekomen. We namen een metro naar het centrum van Chicago en daar moesten we een stuk lopen om bij het treinstation te komen. Toen zaten we anderhalf uur in de trein op weg naar Nik’s broer, die in een buitenwijk woont. Het is amper Chicago meer te noemen. We kwamen uiteindelijk om 12 uur daar aan, dus we zijn 11 uur onderweg geweest na de show! Jeetje mina, ik was gesloopt!

En toch was ik van ons vieren nog het fitst, want ik had nog enkele uurtjes slaap weten te pakken tussendoor. Ik ben dus wakker gebleven gedurende de dag en om 8:30 lag ik al op bed! Heerlijk geslapen die nacht!

In een andere post meer over het verblijf bij de broer van Nik. Kort gezegd: het is een hele gastvrije familie en de drie kinderen die ze hebben zijn zo lief!