De eerste workshop bij ASR

Ik had donderdagmiddag een workshop bij ASR: Motivatie & Persoonlijke Groei. Geheel blanco en vol verwachting ging ik erheen. Ik had geen flauw idee hoeveel mensen bij zo’n workshop aanwezig zouden zijn, het bleken er slechts 9 te zijn! We zaten dan ook in een intiem zaaltje. Al bij binnenkomst voelde ik me op m’n gemak. Iedereen stelde zich bij binnenkomst op een natuurlijke manier aan elkaar voor, dat zette een goede sfeer neer om mee te beginnen. Onze groepsleidster, een vrouw van eind twintig, was ook erg vriendelijk.

We begonnen met een uitgebreide voorstelronde. Iedereen vertelde op welke afdeling hij of zij werkte en waarom hij bij de workshop zat. Dat leverde voor mij al wat verrassingen op. Een paar mensen bleken er namelijk te zitten omdat het een verplicht onderdeel voor hen was en wisten totaal niet wat de workshop inhield. Ze dachten dat het zou gaan over hoe zij anderen moesten motiveren en wisten niet dat het over hun persoonlijke motivatie zou gaan. Er was ook een man, Frank, die ik meteen sympathiek vond. Hij werkte bij productie/pakkettendienst. Ik vond hem heel ‘echt’, hij gaf zich bloot en vertelde dat hij soms niet wist of hij nog wel op z’n plek zat. Hij had het gevoel dat hij toe was aan een nieuwe uitdaging en wilde er achter zien te komen hoe hij dat aan moest pakken. Slechts één andere man vond ik ook ‘zelfbewust’, hij wist veel te vertellen over zijn eigen motivatie, leek zichzelf daarin goed te kennen. Het gros van de mensen dat er zat had geen idee wat hen motiveerde, dat verbaasde me wel. Een vrouw gaf letterlijk aan van dag tot dag te leven….Ik vind dat moeilijk te begrijpen.

De eerste oefening was er dus voor bedoeld om die mensen een schop in de goede richting te geven. Je moest je voorstellen dat je 84 jaar was. Wat wilde je dan bereikt hebben in het leven: zakelijk en privé? Natuurlijk kwamen de standaardzaken voorbij: geluk, liefde, afwisselende baan, kleinkinderen hebben, gezond zijn….Ik was verbaasd over mijn eigen doelen. Het eerste dat ik dacht, zonder dat ik mijn gedachten stuurde was: ik wil boeken geschreven hebben. Meteen kwam ook een idee over een boek bij me op, dat het over klassieke muziek moet gaan. Verwonderd, maar blij, dacht ik verder. Er kwam ook bij me op dat ik wel voor mezelf gewerkt zou willen hebben. Ik wil niet eeuwig een loonslaaf blijven, maar ‘iets’ voor mezelf beginnen. Wat het precies is weet ik nog niet. Ik zou dat ook niet in m’n eentje willen doen, maar met anderen om wie ik geef. Verder wilde ik de voorzitter van de muziekvereniging zijn geweest (echt waar!) en een goede balans tussen werk, privé en geliefden hebben. Als laatste had ik de wens veel van de wereld te hebben gezien en daar dan ook vrijwilligerswerk hebben gedaan. Allemaal dingen die wel te realiseren zijn, lijkt me. Ze vergen alleen wel bepaalde eigenschappen die ik nog niet allemaal heb. Zo heb je voor een eigen bedrijf namelijk veel doorzettingsvermogen en zelfdiscipline nodig. Ik heb wel wat van beide eigenschappen, maar niet genoeg voor een eigen bedrijf. Sowieso moet je daarvoor eerst een goed idee en plan hebben, dus ja…..

Tussen de oefeningen door werd ook wat achterliggende theorie besproken. Er kwamen erg veel piramides voorbij. De piramide van Maslow passeerde onder andere de revue. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Piramide_van_Maslow). Volgens de workshophoudster komt iedereen wel aan zijn lichamelijke behoeften, veiligheid, sociaal contact en waardering (al is dat misschien niet voor iedereen genoeg om zich fijn te voelen). Het gaat er echter om dat je komt tot zelfontplooiing. Ze beweerde dat maar 5 tot 10% van de mensen daar echt op blijvende basis toe komt. Iedereen ontplooit zich natuurlijk via onderwijs, maar het gaat om daarna. Blijf je 40 jaar in dezelfde baan zitten en blijf je daarin hangen, ontplooi je je dan wel? Wat doe je allemaal? Waarom doe je het allemaal? Doe je het vooral omdat anderen het van je verwachten?
Dat soort vragen moet je jezelf stellen….

Ik vertelde dat ik daar recentelijk veel moeite mee heb. Sommige mensen snappen het echt niet dat ik bij ASR ben gaan werken. Sommige mensen hebben mij letterlijk gezegd: waarom heb je niet voor iCreate gekozen, dat is toch je droombaan? Die opmerkingen hebben mij veel pijn gedaan. A) omdat ik het wel belangrijk vind dat de mensen om wie ik geef mijn keuzes respecteren en B) omdat ik me dat helaas best wel aantrek. De workshop confronteerde mij daarmee en zette mij aan het denken: waarom trek ik het me zoveel aan wat andere mensen daarvan dachten? Ik kan de keuze voor mijzelf perfect motiveren. Dat moet dan toch genoeg zijn? Als ik die motivatie naloop voor de keuze voel ik mij ook tevreden. De mensen in de groep begrepen mijn frustratie wel en vonden het dapper dat ik toch de keuze voor ASR had gemaakt.

Mijn persoonlijke motivatie nu bij ASR is de volgende: er uit halen wat er in zit. Ik ben deze week al in het Functioneel Beheerteam gegaan, volgend uit mijn interesse voor systemen, ICT en techniek. In mijn team hoop ik ook meer te gaan doen dan slechts de standaardtaken. Verder wil ik zo veel mogelijk leren van de mensen die al langer bij ASR zitten. Ik wil de bedrijfsstructuur leren kennen, met mensen spreken, cursussen en workshops volgen. In mijn vrije tijd wil ik mijn andere interesses ontwikkelen: muziek, in het bestuur van de muziekvereniging, schrijven, fotografie….Kortom: er is genoeg te doen en deze workshopmiddag was een goede stap in die richting.

Ik vond het ontzettend fijn om tussen die onbekende mensen te zitten. Ik geniet er ontzettend van om mensen te leren kennen en te zien wat mensen beweegt in hun leven. De rest van de opdrachten waren daarom ook erg leuk! We moesten in tweetallen gaan zitten en allebei persoon in gedachten nemen die we erg bewonderen. Aan de ander moest je dan vragen naar het waarom en dit later vertellen aan de groep. Ik zat gelukkig naast de man die ik ‘zelfbewust’ vond. Hij koos als persoon Ghandi en wist dit mooi te vertellen waarom. Ik vertelde ook over mijn persoonlijke zaken en hij gaf me mooie adviezen.

Bij een andere opdracht moesten we in drietallen spreken over onze persoonlijke hindernissen bij het bereiken van die zelfontplooiing. Er zat een vrouw in ons groepje die een beetje triest keek. Ze vertelde dat andere mensen haar nooit zagen en dat ze zo graag wilde dat mensen dat wel deden. De manier waarop ze het vertelde wekte bij mij veel gevoel op. Je zag hoe graag ze het wilde, maar ook dat ze het eigenlijk niet durfde. Het was zo’n vrouw die je meteen sympathiek vind, maar die je inderdaad ook weer snel vergeet omdat ze geen sterke indruk achterlaat. Hoe kan zo’n vrouw ooit de zon van haar afdeling worden? We praatten er met zijn drieën over en kwamen eigenlijk op het volgende uit: als je het echt wilt, verander je gedrag dan in kleine stappen. Maar ga ook niet iemand zijn die je niet bent. Als het niet in je persoonlijkheid zit om heel uitbundig te zijn, zou het alleen maar gek zijn om dat wel te doen. Dit antwoord is natuurlijk niet sluitend en ook geen oplossing, maar je hoopt toch iemand er een beetje mee te kunnen helpen. Die vrouw was wel dapper genoeg om haar probleem ook in de groep te bespreken, maar het advies wat ze daar kreeg was mijns inziens compleet nutteloos. Een paar mensen riepen: oh, dat moet je gewoon doen. Ja tering, als alles zo makkelijk was….Het is makkelijk brullen vanaf de zijlijn, denk ik altijd maar. Iedereen heeft zo zijn persoonlijke hindernissen. Als iemand dan tegen je zegt: ‘oh joh, dat moet je gewoon doen!’, denk je dan ‘oh ja, maar natuurlijk!’. Nee, daar heb je echt geen zak aan. Ik denk eerder dat je moet beseffen wat het is dat je tegenhoudt en dan in kleine stapjes die angst moet overwinnen. Klinkt nog steeds heel vaag, maar onderkenning en herkenning van je probleem is al stap één. Natuurlijk moet je op een gegeven moment iets ‘doen’, je angst overwinnen, iets zeggen of een handeling maken die je eigenlijk niet durft te doen…Maar alleen zeggen ‘oh dat moet je gewoon doen’, daar help je mensen denk ik niet mee.

Voor mij was de belangrijkste realisatie in de workshop dat ik achter mijn eigen keuzes moet staan en het oordeel van anderen naast me neer moet leggen, ook als die anderen mensen zijn die ik hoog heb zitten. Uiteindelijk heb je toch zelf het meeste ‘last’ van je eigen beslissingen, dus denken aan je eigen welzijn staat voorop. Ik had ook niet bij ASR kunnen gaan werken. Ik had bij iCreate kunnen gaan werken en meer dan zestig uur per week van huis kunnen zijn. Dan had ik geen tijd gehad voor muziek en sport; was ik daar dan gelukkig van geworden? Ik had ook verder kunnen zoeken naar een andere droombaan, maar joost mag weten hoe lang dat had kunnen duren. En waar had ik dan van moeten leven? Stompzinnige uitzendbaantjes? Zoals iemand uit de groep heel treffend zei: ‘Hadden de mensen die het niet eens waren met je keuze niet maandelijks duizend euro op je rekening kunnen storten?’ Nee, ik ben best blij met mijn keuze voor ASR. Ik heb genoeg vrije tijd over voor al mijn hobby’s. Ik kan nu eindelijk eens serieus werk maken van die halve marathon die ik al een jaar wil lopen! De goede balans tussen werk en privé maakt mij blij.

De tijd in de workshop vloog letterlijk voorbij. Ineens was het vijf uur en was het voorbij. De sfeer was prachtig. Ik bedankte de workshopleidster vanuit de grond van mijn hart. Frank bleef ook hangen en vroeg of hij met mij kan lunchen. Zo zie je maar, vanuit zo’n middag kunnen mooie contacten ontstaan. Ik ken weer wat meer mensen in dit grote bedrijf en hoop er nog veel meer te leren kennen.