De 9 tot 5 cultuur

Nadat ik terug ben gekomen van een weekje vakantie in de Ardennen bekeek ik mijn bankrekening. Dit gaf geen reden tot blijdschap (ook geen reden tot huilen trouwens). Met nog drie weken vakantie voor de boeg wilde ik eigenlijk nog wel wat werken. In mei/juni had ik voor enkele baantjes gesolliciteerd, maar vaak werd er van me geeist dat ik minstens 20 uur p/w moest werken. Ik heb dat eerder gedaan naast mijn studie en het was teveel. Sure, ik kon heel snel een goede laptop kopen, maar uiteindelijk werd ik er niet echt gelukkig van.

Het solliciteren was ik na wat teleurstellingen nogal moe, maar na een maandje ‘hersteltijd’ wilde ik wel weer een poging wagen. En natuurlijk was het nu uitermate simpel om een baantje te vinden, dat zul je altijd weer zien. Via de mail (!) ben ik uiteindelijk aan een baantje gekomen. Het uitzendbureau belde me op een woensdagmiddag. Of ik direct aan de slag kon als receptioniste bij een vastgoedbedrijf. Ze wilden het liefst iemand met ervaring en dat had ik niet in die hoek, maar als ik direct zou kunnen mocht ik daar aan de slag. Nou ja…doen dan maar. Het verdient best goed en het is een mooie kans om werkervaring als receptioniste op te doen.

Ik zit er nu voor de derde week en het hele kantoorwereldje fascineert me. Ik moet in nette kleren op werk verschijnen en doe zelfs make-up op. Het bedrijf is best rijk (tja, die vastgoedwereld he) en ik kan er gratis eten. Er is een duidelijke hierarchie aanwezig. Op de bovenste verdieping van het gebouw zitten de directeuren en de directiesecretaresses. De directeuren lunchen ook nooit mee met de rest, volgens mij krijgen ze broodjes op hun kamer. Op de eerste verdieping zit het gewone personeel en nog twee secretaressen. En op de begane grond zit ik in m’n eentje. Gelukkig is er ook een vrouwtje voor de catering en zij is heel lief voor mij. Ze houdt heel goed rekening met mijn vegetarische dieetwensen en ze komt me heel vaak fruit brengen, zo lief!

Ik heb denk ik nog nooit een baantje gehad waar ik zo slecht mezelf kan zijn. Het is allemaal zo formeel. Ik doe mijn best om me erin thuis te voelen en het gaat nu in de derde week al beter. Ik begin wat mensen te leren kennen en dat is fijn. Ik ben nu echter al aan mijn een na laatste dag bezig. Morgen kan ik dus al wat afscheid nemen. 3 weken zijn te kort om echt een definitief oordeel te vellen over het kantoorwereldje, maar tot nu toe voel ik me niet als een vis in het water hier.