Bronckhorst de tijd ver vooruit

Met de Bouw & Infra Harmonie ben ik al op de gekste plekken in Nederland geweest, en dit keer was geen uitzondering. We speelden in Hengelo (Gld) ter ere van de opening van het nieuwe stadhuis van de gemeente Bronckhorst.

Dit stadhuis is het meest klimaat-vriendelijke stadhuis van Nederland. Bij het ontwerp is veel rekening gehouden met isolatie, behoud van temperatuur, opvangen van energie en dergelijke. Ook qua uiterlijk vind ik het stadhuis erg geslaagd, zij het van binnen meer dan van buiten. De lichtval binnen is erg mooi, het zorgt voor een vriendelijke uitstraling. Het materiaalgebruik is ook fantastisch, met name de vloer die van ongelooflijk veel kleine houten blokjes was gemaakt. Zelfs de toiletten waren een lust voor het oog!

Buiten het feit dat het gebouw zelf milieuvriendelijk is, heeft de gemeente ook allerlei stappen ondernomen om hun logge ambtelijke apparaat onder handen te nemen. Je kent wel de procedure dat je bij de gemeente komt om twee dingen te regelen. Altijd moet je dan naar twee verschillende balies, waardoor je ook twee keer moet wachten. In Bronckhorst hoeft dat niet meer, je kan naar alle balies voor al je aanvragen. De medewerkers zijn omgeschoold (en deels ook ontslagen). Sowieso hebben ze het aantal arbeidsplaatsen teruggedrongen van 245 naar 190. Ze willen namelijk meer taken gaan automatiseren, en daardoor zijn er minder mensen nodig. Dit proces is nog in volle gang, en ik denk eerlijk gezegd dat ze hier nog heel wat beren op de weg gaan tegenkomen, but props to them for trying! Een ander punt dat ik heel goed vond is dat ze het papiergebruik gaan verminderen. Iedere werkplek heeft twee 22” schermen, zodat op het linkerscherm de gegevens van de bewoner/klant komen te staan en rechts de wijzigingen doorgevoerd kunnen worden. Zo hoeven niet steeds alle oude gegevens geprint te worden. Dit kan inderdaad bergen papier schelen! Heel veel werkplekken zijn als flexplekken ontworpen, dat is tegenwoordig helemaal hip. Het lijkt mij ook heel gezellig en leuk voor de werknemers, maar niet altijd even praktisch. Je communiceert in de praktijk toch vaak met dezelfde mensen, en nu moet je iedere dag maar weer uitvogelen waar ze zitten. Al met al ben ik zeker te spreken over deze moderne aanpak, en ik verbaas me erover dat een kleine gemeente in de Achterhoek dit als eerste gaat doen. Ik hoop maar dat meer gemeenten zullen volgen.

Vanuit Utrecht was het ruim een uur rijden naar Hengelo. Ik ging samen met Christiaan, wat lekker makkelijk is aangezien hij een eigen auto heeft. Ik reed voor het eerst sinds tijden weer eens en merkte gelijk dat mijn slechte eigenschap ‘ongeduld’ de overhand nam. Ik wil graag doorrijden op de snelweg en kan er echt totaal niet tegen als andere mensen niet minstens 120 rijden. Zeker als zo’n slak met 100 een vrachtwagen in gaat halen zit ik echt te schelden achter het stuur. We kwamen ook nog eens in een paar nutteloze files terecht, omdat mensen niet kunnen ritsen dus tegen de tijd dat we bij Arnhem kwamen, was mijn irritatie compleet. Toen we eenmaal van de A12 afreden was de weg ineens LEEG. Na Arnhem houdt de beschaving op! Prima, lekker doorcrossen en die VW Polo op z’n staart trappen. Op die manier waren we toch nog op tijd bij het stadhuis om even rustig iedereen te ontmoeten en een welverdiend kopje koffie te drinken.
Het programma van de dag was wel wat rommelig, we moesten van 1 tot kwart over 1 een kort blokje spelen, dan 15 minuten pauze en weer een kort blokje. Daarna kwam zou er een toespraak van de burgemeester en aanverwanten plaatsvinden, alvorens we weer een tijdje mochten blazen. Terwijl we begonnen te spelen druppelden de mensen langzaam binnen, en iedere keer nadat we klaar waren met een nummer mochten we blij zijn als er drie mensen applaudisseerden. Dat soort dingen zijn meestal jammer, maar deze keer stoorde ik me er totaal niet aan. Het spelen ging namelijk ontzettend goed, dus daar genoot ik met volle teugen van. De akoestiek in de hal, waar ze ons hadden neergezet, was verrassend goed. Ik hoorde mezelf amper spelen, maar het totale geluid was zeer aangenaam. We moesten er alleen voor waken om niet te hard te spelen, met name de trombonisten hadden er duidelijk zin in en scheurden af en toe als een gek.
Mijn favoriete stukken blijven toch wel Ross Roy en Mac Arthur Park. In deze stukken komt onze prachtige harmonie tot volle bloei, om het maar een literair te zeggen. Je merkt dat ieder lid van het orkest echt oefent, er zin in heeft; dat geeft prachtige kippenvel momenten tijdens het spelen. Op die momenten voel ik mij volmaakt gelukkig.

Ten tijde van de toespraak van de burgemeester moesten we blijven zitten en ik had nog niet geluncht. Natuurlijk moest ik zo langzamerhand ook naar de WC dus dat hele gebabbel kon mij niet snel genoeg afgelopen zijn. Naja, ik heb wel opgelet zoals u kunt lezen in de eerste alinea’s 😉

Eindelijk kwam er een einde aan het officiële gedeelte en we waren een uurtje vrij. Ik had mijn fototoestel meegenomen, waarmee Christiaan ook talloze foto’s van het orkest mee heeft genomen. Nu konden we door het gebouw zwerven en proberen als amateur fotografen het mooie licht te vangen in foto’s. Dat bleek zo simpel nog niet. 277 foto’s was de uiteindelijke stand, en slechts weinigen van de architectuur die mooi zijn gelukt. Ik mis een goede 15-17mm lens voor dit soort zaken (ook voor landschappen). Eigenlijk wil je gewoon twee fototoestellen meenemen, met twee verschillende lenzen. Op het verlanglijstje staat ook een zoomlens (18-300mm) met vast diafragma, maar mijn god, wat zijn die krengen duur. Naja, je moet roeien met de riemen die je hebt en onderaan de post volgen wat voorbeelden van de oogst van de dag (bewerkt met Aperture 3, waar ik heel het weekend mee heb lopen klooien).

Toen was het tijd voor ons laatste optreden van de dag, waarin we veel stukken voor de tweede keer speelden en, op mijn verzoek, El Torico de la Cuerda. Ondertussen was er buiten een patatkraam neergezet waar iedereen gratis patat mocht halen. GRATIS, ah, de Nederlander in mij joelde. Langzaam stroomde die lucht van verse patat het gebouw in, en van alle ongezonde dingen ruikt patat toch wel het lekkerst! We maakten ons blokje af met wat licht werk en gingen toen massaal naar buiten om patat te halen.

Het was wat mij betreft echt een fantastische middag, ondanks de lauwe respons van het publiek. Ik had me er deels al op ingesteld en tezamen met het feit dat we prachtig speelden vond ik het allemaal prima! Bij deze wil ik ook Christiaan bedanken voor de vele prachtige foto’s die hij van het orkest heeft genomen terwijl we speelden. Dat zijn dingen die leuk zijn om te bewaren!

We kletsten nog wat na met iedereen onder het genot van de patat en toen werd het langzaam tijd om naar huis te gaan. Toen wist ik nog niet hoe geniaal Rebeltronics later die avond zou worden, maar nu terugkijkende kan ik concluderen dat vrijdag 19 februari een geniale dag was! Er gaat niets boven dingen ondernemen met mensen die je waardeert en dan lekker samen genieten.

Het orkest van bovenaf gezien.