Bij de Canadese grens

Het moest er toch een keer van komen. Heel de reis nog geen echte moeilijkheden of tegenslagen gehad, dat kon niet goed blijven gaan!

We reden in onze huurauto vrolijk richting Canada en wilden bij Port Huron de grens over. Het is niet alsof je van Nederland naar Duitsland gaat, er is nog een echte douane met heel streng kijkende mensen. We reden naar een hokje waar een hele dikke dame ons aankeek alsof ze ons voor geen cent vertrouwde. “Passports”. Garry, die achter het stuur zat, gaf haar al onze paspoorten. We zijn een internationaal gezelschap: een Bulgaar, een Italiaanse, een Amerikaan en ik, de Nederlandse. De vrouw in het hokje vond het maar raar.
“Why are you coming to Canada”.
-“We’re going to a concert in London”.
“What do you do?”
-“ehhh?
“What do you do!???” (almost yelling)
-“you mean, like in normal life?”

We vertelden haar waar we allemaal werkten. Blijkbaar vertrouwde ze het niet want we moesten naar de kant en ons laten checken. Ik vond het supergrappig, dit was me slechts een keer eerder overkomen en dat was ook toen ik naar Canada ging in 2006! Toen ben ik ook uitgebreid ondervraagd over wat ik kwam doen etcetera. Zo gek, het land zelf is prachtig en met aardige mensen, maar de douane is een bitch.

Gelukkig was er geen reden tot ongerustheid. De vrouw die ons daarna verder controleerde had humor en dat maakt alle verschil! Ze noemde ons meteen “the international group” en ze was een Bulgaarse. Ze zag Nik’s paspoort en je zag haar ogen glimmen. Nik was erg verbaasd toen ze ineens in het Bulgaars tegen hem begon te praten. Ikzelf was daarna nog verbaasder toen ze tegen Paola in het Italiaans begon! “Do you also speak Dutch??”, vroeg ik haar, maar dat was net iets te veel van het goede. Ze vroeg ons ook waar we heen gingen, wanneer we weer terug gingen. Ook wilde ze weten hoe we elkaar kenden en toen schoten we in de lach. Als we dat aan haar moesten uitleggen kon ze wel een uur van haar tijd vrijmaken! Nik loste het elegant op door te zeggen “through music!” en het is op zich nog waar ook.

We moesten even wachten omdat de douanebeambte ons ging checken. Geen idee wat ze dan doet, crimineel verleden opzoeken ofzo. We zijn allemaal brave burgers dus we wisten al wel dat het goed zou komen. “Would the international group over there please come to me”, was het verlossende zinnetje na 10 minuten. We mochten gewoon de grens over en kregen stempels in ons paspoort.

Gelukkig maar!

In Canada is het nog volop winter en ijzig koud.

Het uitzicht vanuit het hotel is geweldig!