4 luni, 3 saptamâni si 2 zile

In het algemeen ben ik niet zo’n filmliefhebber. Ik heb vele klassiekers nog niet gezien en daar word ik vaak om uitgelachen door m’n vrienden. Heel zielig allemaal. Echter, als ik naar een film ga wil ik graag wel verrast worden, op wat voor manier dan ook.

Gisterenavond had ik met een vriendin afgesproken in Utrecht. We zouden eerst uit eten gaan en daarna wisten we ‘t nog niet; de kroeg in of iets dergelijks. Zij kwam op het geniale idee om naar de film te gaan, leuk! Ik kom niet zo vaak in de bios, meestal erger ik me alleen maar aan chips vretende mensen. Bioscoop ‘t Hoogt in Utrecht is wel heel tof, want er kunnen maar een stuk of 30 mensen in de zaal én consumpties zijn verboden, joepie!

We wilden eerst naar The Kite Runner, maar die draaide laat en in de City bios. Deze film (4 luni, 3 săptămâni şi 2 zile) draaide op zich ook wel laat, maar duurde minder lang en ik had er goede recensies over gelezen in de VK en het NRC. Het is een Roemeense film, vertaald als 4 maanden, 3 weken en 2 dagen. Aangezien ik een Roemeens vriendje heb gehad ben ik wel geinteresseerd in alles wat van Roemeense makelaardij is. Ik vind de taal ook erg mooi, een beetje zangerig.

Het zaaltje in ‘t Hoogt raakte aardig vol en de film begon. M’n ex praatte regelmatig voor de grap Roemeens tegen mij en ik kon soms wel woorden of zinsdelen begrijpen. De 2 hoofdpersonen zijn meisjes van een jaar of 23 die studeren tijdens het commustisch regime (1987). Een van hen (Gabriela) is zwanger, maar abortus is ten strengste verboden. Ze hebben contact geregeld met een man die hen wil helpen met de abortus. Het meisje dat zwanger is, doet eigenlijk niet zoveel en laat al het geregel aan haar vriendin (Otilia) over. Zij is een hele sterke persoonlijkheid en met behulp van omkoping regelt ze een hotelkamer en leent ze her en der geld om de abortus te financieren. Als het dan zover is en ze zijn in de hotelkamer hebben ze nog niet genoeg geld en heeft ze zelfs sex met de man die de abortus kan uitvoeren. Dit moment is eigenlijk het belangrijkst in de film. Je ziet dat Otilia ernstig gekwetst is en met Gabriela probeert ze erover te praten, maar die reageert gewoon amper. Dat vond ik vrij lullig, want later in de film blijkt dat ze het er echt moeilijk mee heeft. Ze moet overgeven, wil niet meer aangeraakt worden door haar vriendje. Als de abortus dan heeft plaatsgevonden moet ze ook nog de foetus zien kwijt te raken. Gabriela vraagt of Otilia de foetus wil begraven, maar ze kan geen plek vinden en dus gooit ze het in een stortkoker van een flat. Je ziet dat ze zich van binnen kapot voelt en als ze terugkeert naar het hotel zit haar vriendin doodleuk een sigaret te roken in het restaurant en vraagt ‘heb je het begraven?’. Toen dacht ik echt, geef dat kind een mep voor d’r harses. Je vriendin gaat naar bed met een man zodat jij een zwangerschap van 4 maanden af kan breken (moord?!) en dan nog verdere eisen stellen ook? Maar ze pikt het en het lijkt niet alsof ze minder van haar vriendin houdt. Gruwelijkste en stiekem ook het grappigste aan de film is het einde: het meisje dat net de abortus heeft gehad had honger en krijgt eten: biefstuk, hersenen, niertjes en nog meer ranzige vleesmeuk. Serves you right, biatch.

Nee, al mijn sympathie gaat uit naar Otilia. Zij heeft alles moeten regelen, al het klote werk opgeknapt en voelt zich waarschijnlijk veel rotter dan haar vriendin, die heel de film net zoveel emoties als een baksteen vertoont.
That being said, de film is heel mooi. Camerawerk is heel apart, maar rustgevend. Geen soundtrack of andere geluidseffecten en daardoor is de film heel rauw. Toen we uit de bios kwamen keek ik echt om me heen en dacht: ja zo is het leven. Heel apart.
Op de fiets naar huis ging alles een beetje langs me heen en kreeg ik de film niet uit m’n hoofd. Vannacht heb ik er ook over gedroomd. De film heeft echt veel indruk op me gemaakt.