村上春樹

Ik ben waarschijnlijk een van de laatste mensen die eindelijk op de hype meelift die Haruki Murakami heet. Een jaar geleden attendeerde Chris me al op het boek Norwegian Wood (ノルウェイの森) en ook in de boekwinkel heb ik het al talloze malen in m’n handen gehad. De prijs hield me dan toch tegen, sloeber die ik ben. Ook in De Groene stond een tijdje geleden een artikel over Murakami, waarin de auteur betreurde dat de schrijver nu wereldwijd zo populair is geworden. De reden van deze treurnis: dan was het niet meer alleen aan een klein clubje mensen voorbehouden om deze geniale boeken te lezen, de hele wereld kende deze schrijver nu. Daardoor had de sfeer van de boeken ingeboet aan betekenis voor de auteur. Hij voelde zich waarschijnlijk niet meer speciaal, de arme ziel.

Gisteren vroeg een huisgenoot of ik nog een leuk boek had en ik gaf hem Suezkade van Jan Siebelink. Ik wist dat hij het boek van Murakami had en vroeg of ik die mocht lenen. Toch wel benieuwd begon ik te lezen. Al uit de eerste bladzijde spreekt een droefenis die je niet meer loslaat. Je weet dat dit een boek vol ellende, eenzaamheid en ander menselijk lijden wordt. Liefde, de onmogelijkheid daarvan, de raarheid ervan. Hoe het mensen kan veranderen in wrakken, in volslagen gekken en al dan niet meer. Dat zijn onder andere de thema’s van dit boek. En dat in een schrijfstijl die heerlijk direct is, soms zelfs kinderlijk onschuldig lijkend (terwijl er ook veel seksuele gebeurtenissen in voorkomen). Meerdere malen zat ik hardop te lachen, terwijl enkele bladzijde later zich een knoop in mijn maag nestelde vanwege de empathie die ik voor het lijden van de hoofdpersoon voelde.

Er is meer. De settings in het boek vind ik ook geniaal. Tokio aan de ene kant, en een rustoord in de bergen aan de andere kant. En tegelijk doen die locaties er niet toe. Eenzaamheid is overal. Na het lezen van dit boek voelde ik me juist minder eenzaam en dat is dan ook de enige vrolijke noot die ik erin kan ontdekken (en dat vind ik geweldig).

Ik heb het boek in 1,5 dag uitgelezen. Niet aan een stuk door, al had ik dat gedaan als dat had gekund. Ik ben bij deze ook fan *jumps on the Murakami bandwagon*

Luistertip voor diegenen die net als ik graag naar muziek luisteren tijdens het lezen: minimalistische dingen zoals Arvo Pärt, Philip Glass, de orgelwerken van Brahms.